Në Qeparo, si në Sarandën që kishim…

Qeparo, 5 shtator.

Po e quaj se isha në Sarandën e deri para 30 viteve.

Vini re: Relievi-i përngjashëm me Sarandën që kishim. Ndërtimet- të ngritura sipas parimit që të gjitha t’i shikojë dielli dhe të gjitha të shikojnë detin.

Thënë ndryshe: parimi i vendosjes së spektatorëve në një sallë teatri a kinemaje, ku secili, pavarësisht nga numri i radhës apo i karriges ku gjendet ulur, të gjithë shohin skenën apo ekranin.

E skena natyrale për Sarandën, ashtu si edhe për Qeparoin, është DETI.

30 vitet e fundit na japin dy modele kontraverse. Për të njëjtën arësye, një qytet humb bukurinë e ardhmërinë, ndërkohë që një fshat buzë detit, nga çdo dritare i thotë detit “mirëmëngjes”. Mjaftuan 30 vite pas ‘90-ës, për ta humbur atë Sarandë. Në të njëjtat vite, një fshat si Qeparoi u ngrit i ri, i tëri “me pamje nga deti”.

Pamja e tij është si një dritare që sheh nga jeta cilësore dhe nga zhvillimi që i përgatit vetes. Është po aq edhe një kartolinë turpëruese e madje akuzuese, për tërë ata që e zhbënë Sarandën e për të tërë ata që i lanë ta zhbëjnë.

Qeparoi i ri (pa folur për “të vjetrin” lart në mal), është edhe si një ftesë për të pushuar e relaksuar, së cilës nuk i thua dot “jo”.

Të gjithëve u sheh syri “pamje deti”. Banorë e pushues ndjehen dhe janë përfitues nga “rregulli i kinemasë”, pikërisht ai kriter urbanizues e rregull, që Saranda e kishte dhe e shkallmoi, i vuri kazmën. E shohim se si: me “grataçielat”, që nisin nga buza e ujit dhe u mohojnë det e diell, atyre që vijnë pas.

Këtu e 10 vite më parë, një shtetas danez u bë rezident në Sarandë, duke u bërë pronar i një apartamenti në pallatin që gati sa nuk e prekte valën e ujit të detit. I gëzohej apartamentit të vet, sidomos në muajt më të bukur të vitit, që ka Saranda. Pranverën e dytë, jo vetëm apartamentin e tij, por tërë pallatin ku banonte, e gjeti që ia kishin rrëmbyer “pamjen nga deti”. Një shumëkatësh ishte ngulur përpara. Sigurisht, duke “prodhuar” tokë, duke mbushur detin.

Danezi rezident i Sarandës, nuk mund ta perceptonte dot atë që kishte ndodhur. Ambasadori i shtetit të vet do të vinte enkas për gëzimin e ngrirë të danezit të ngulur buzë detit pa det, në Sarandë.

Në takimin me kryebashkiakun e kohës, ambasadori tha: “mbushjen e detit dhe vjedhjen e pamjes së detit, duhet ta klasifikoni të barazvlefshëm me krime kundër njerëzimit”.

Kjo nuk ndodhi e nuk mund të ndodhte. E kundërta ndodhi: u rregjistruan 52 mijë m2 mbushje deti. Shkurt: ky lloj krimi u hap si vaji në lakra. Dhe Saranda u bë lakra…

Ndërkaq, Qeparoi çel si lule!

Shkruar nga Thoma Nika – /sarandacity.al/