Sot është 86-vjetori i lindjes së Maks Velos, piktor, skultor, arkitekt dhe publicist, ish-i dënuar politik, njeri për të cilin shoqëria shqiptare ndahet në gjykimin mbi të, pasi ishte ndër ata që deri diku urrente, në emër të shijeve të tij personale, shumëçka shqiptare.
Ai njihej dhe për shkrimet e forta kritike ndaj zhvillimeve urbane të paskomunizmit, ku hera-herës shkruante dhe për Sarandën, gati i mllëefosur për mënyrën se si ndërtohej në këtë qytet.
Ndërkohë, në kujtimet e tij ai ruante një episod jete kur në Sarandë erdhi për t’u arratisur drejt Korfuzit.
Në një intervistë të viteve të fundit, i pyetur për momente të veçanta në jetën nën komunizëm, përfshirë dhe burgun, ai thotë:
“Ndoshta momenti më i paharruar është momenti i pafuqisë sime në Sarandë. Pata njoftuar një franceze, Odilë Daniel, aty nga mesi i viteve 1960-të. Kur ajo erdhi sërish në Shqipëri më 1968 ma hodhi fjalën larg e larg nëse mund të arratisem nga vendi. I thashë: jo.
Ndonëse shumë njerëz përpiqeshin të iknin, shumë ia arrinin të iknin nga Shqipëria, e mua më joshte mundësia për të jetuar aty ku u linda, në Paris.
Bëra planin, do të ikja përmes ngushticës së Korfuzit. Para se Odilë të vinte në Shqipëri më pyeti se çfarë dëshiroja të më sillte. Një dyshek plazhi, i thashë. Ma dërgoi dyshekun me pako. Nisa të ushtroj në plazhin e Durrësit.
Dhe në verën e vitit 1969 shkova në Sarandë, shkova në drejtim të Ksamilit, shikova bregun e detit, shikova detin, nata ishte pa hënë, deti i qetë, por nuk pata fuqi ta bëja, e dija se do e merrja në qafë gjithë familjen. Nuk do të ma falte babai”. /sarandacity.al/
