E kalova tunelin e Llogarasë

Nga Hamdi Jupe

E kalova edhe unë tunelin e Llogarasë. E shtunë, 6 korrik, ora  gjashtë e tridhjetë e mëngjesit. Duke shkuar për në vendlindjen time në Sarandë. Zgjodha datën gjashtë, një ditë pas përurimit zyrtar, për të qenë më i qetë në soditjen time të punës madhështore që është bërë atje. Edhe të meditimit për të. Kryeministri Rama e quajti atë “një vepër historike”. I jap të drejtë. Rrallë bëhen vepra të tilla. Vetëm një herë në njëqind vjet, ne mos më shumë. Hallall ato 140 milionë Euro që u harxhuan për të nga paratë e taksapaguesve shqiptarë. Do t’ia vlejë. Do t’ kthehen prapë ato para popullit nga pagesa e tunelit.

Rruga Vlorë – Sarandë është ndërtuar së pari në vitin 1917 nga robërit austriakë, të kapur prej italianëve në Luftën e Parë Botërore. Një rrugë e ngushtë, e rrezikshme, e ndërtuar kryesisht për qëllime ushtarake. Ashtu mbeti ajo  deri në fillim të këtij shekulli, kur vuri dorë ushtria jonë dhe u zgjerua e u përmirësua. E kam bërë atë rrugë për dyzetë e tre vjet, ashtu siç ishte në dimër e verë, në akull e në zheg. Sarandë – Vlorë dhe Vlorë – Sarandë, qëkur rashë dhëndërr në qytetin e (pa)varësisë. Ajo rrugë i kishte të gjitha, të gjitha. Kur i dola tunelit të ri matanë, nga ana e Palasës, hodha edhe një herë sytë nga rruga e vjetër plot kthesa legjendare, të frikshme, imponuese, kërcënuese, të rrezikshme. Psherëtiva i lehtësuar: Lamtumirë kthesa!

Tuneli është ende të proces pune, përmirësimi. Janë ende punë për t’u kryer deri në përfundimin e plotë, prandaj ata që marrin rrugën për andej, duhet ta kenë në mendje këtë. Të mos bien si miza në qypin e mjaltit, se do të mbeten brenda. Për vete zgjodha orën gjashtë të mëngjesit pikërisht për të shmangur dalldinë e pushuesve të paduruar që do të suleshin atje fundjavën që shkoi. Gjatë 48 orëve të para të hapjes, kanë kaluar 22 mijë makina, tha ministrja Balluku. E pashë në televizor grumbullin e madh të tyre që prisnin të hynin në tunel. O zot, sa të paduruar që jemi, thashë me vete. Kjo nuk është normale. Ka kohë, vera ështe edhe tre muaj të tjerë dhe tuneli do të jetë po atje i hapur për të gjithë. Unë për vete jam i atyre anëve dhe, përveç kësaj, më hante edhe “krimbi” i kureshtjes si gazetar, prandaj nxitova.

Në këto rrethana të punëve ende të hapura, çdo gjë është e mundur atje brenda, në ato gjashtë kilometër në trupin e malit. Një makinë u përfshi nga flakët sapo doli nga tuneli. Po sikur zjarri të kishte shpërthyer kur makina ndodhej brenda tunelit çfarë do të ndodhte? Do të kishte viktima nga asfiksia e gazrave të dioksidit të karbonit dhe situata të tjera të papritura. Tuneli ende nuk është i kompletuar në të gjithë elementët e sigurisë së tij. Përshembull, tuneli i emergjencave ende nuk funksionon, sepse nuk është bërë gati. Prandaj ta respektojmë këtë realitet. Të respektojmë jetën tonë.