Është një vend afër Sarandës që shkëlqen nga pastërtia, si askund rreth e rrotull apo me gjerë.
Eshtë tipikisht ajo që duhej të qe një vendbanim me status turistik.
Ngjan si në Perëndim, ku forca e shtetit është e kombinuar me kulturën e jetës ne komunitet; rrugë të pastra e kazanë që xixëllojnë.
Madje dhe brenda tyre sheh që mbeturinat janë në qese.
Eshtë Finiqi. Por…dhe vjen një “por, kjo i dedikohet dhe mungesës së dinamikës jetësore aty. Sepse në Finiq ka një heshtje trishtuese, në çdo stinë, ku jetë ka vetëm para godinës së Bashkisë, me makina të parkuara dhe njerëz që hyjnë e dalin prej aty, gjthsesi jo në një masë të madhe.
Finiqi është mishërim i asaj çfarë ndodh në minoritet, ku edhe pse është ndërtuar për të ardhmen – vila pa fund, të mëdha e të bukura, tejet impozante – e ardhmja aty është tejet dilematike nëse do jetë ajo që ka qenë dikur.
Sepse, në rastin më të mirë, aty jetojnë pleq të vetmuar, sigurisht ka dhe një familje me më shumë se tre anëtarë, por rrallë me më shumë se 5, e trendi është drejt shuarjes së tyre në kuptimin social të fjalës.
Pra, pas një pastërtie lëbyrëse, fshihet një arsye që sjell trishtim: mungesa e jetës, që përkthhet në mungesë konsumi. /sarandacity.al/
