Lulishte “Miqësia”, ndodhur në zemër të qytetit, një atraksion shplodhës që vite më parë do zëvëndësonte një ngrehinë të shembur zyrtare, nuk rezulton dhe aq mirësor.
Duket sikur i ka të gjitha, që në fakt i ka – shatërvanin, gjelbërimin, hijen për rrethana vape, stolat, edhe ca lodra për fëmijë gjithashtu – e megjithatë duket sikur nuk i ka.
Sepse, veç ndoca moshave të treta si dhe prindërve që çojnë fëmijën në ndoca lodra të atyshme, lulishtja është strehë për ca kategori të lodhura njerëzore, ku spikasin dhe aso që përmjerin aty, pa llogaritur natën që kthehet në dhomë gjumi në plot kuptimin e fjalës, nga e cila mund të vijnë dhe ndonjë jetë.
Aty pak ose aspak sheh rini, çifte të dashuruarish me sjellje romantike, ose kategori të fisme qytetare. Ndërsa lodrat e fëmijëve duket sikur janë nga zorri.
Pra, në raport me pozicionin dhe me funksionin, lulishtja duket një ambinent publik pothuajse i vetmuar, një imperativ urban për t’u vënë në diskutim.
Vjen kjo dhe nga fakti se përqëndrimi i aktivitetit relaksues është në shëtitore, por dhe nga fakti se lulishtja përveçse lulishte është e mangët në shërbime, diç më thelbësore i mungon.
Është njësoj si një lokal a restorant i mirëkuruar estetikisht, plot shkëlqim, por që në finale nuk ka klientelën e dëshiruar. Pra diçka nuk funksionon. Dhe pronarit i bie barra të sforcohet për të gjetur arsyen pse. Në këtë gjendje është dhe lulishtja.
Saranda është një qytet ku në ballë të çdo vëndimmarrjeje duhet të ketë mendimin dhe fantazinë urbane. Dhe është paradoks që në drejtimin e qytetit pas viteve ‘90 nuk ka patur asnjë urbanist.
Saranda, sot e gjithë ditën është çështje urbanistësh! /sarandacity.al/
