Në një fasadë pallati në Delvinë, e cila për hir të së vërtetës mund të qe apo që has kudo, shpërfaqet e gjithë kriza e jetës sonë komunitare.
Para se të mallkojmë ata që na qeverisin, në pushtetin qendror apo lokal, duhet kemi parasysh se ata jo gjithçka kanë në dorë; kanë shumëçka por diçka e ka dhe vetë komuniteti, i cili me pak vullnet e vetëdije mund të përçojë një punë të mirë që jo domosdoshmërisht do shumë para, por që sigurisht do sqimë dhe ndërgjegje.
Fjala vjen, ky është një pallat që ishte me fasadë tulle, prej atyre të shumtëve tmerrësisht të shëmtuar të trashëguar nga komunizmi.
Banorët vendosën t’i japin një dorë suva me kontributet e tyre, por shëmtia sërish nuk u hoq. Ajo u zbut por nuk u shua tërësisht. Laramanëria që mbeti tregon kaosin dhe dis’harmoninë në kokat tona.
Feks aty ai që as ka denjuar t’i bashkohet një vullneti komunitar për të ndryshuar diçka nga përbashkëta, duke e lënë “pronën” e tij me tulla jashtë.
“Zoti s’e ndryshon gjendjen e një populli nëse ata s’ndryshojnë veten”, thuhet në një libër të shenjtë. /sarandacity.al/
