Tre psikozat kolektive të pas 90-ës në Shqipëri: Ikjet, njëra nga ato

Padyshim që ikjet janë dhe një psikozë kolektive. Dhe rikujtojmë se kjo psikozë nuk nis me Shqipërinë, por me Kosovën dhe Maqedoninë, që në fillimet e 2015-ës, ku po shfaqeshin, si papritur, shenjat e një molepsjeje masive për t’u larguar në emigrim.

Kujtoni pamjet në stacionin e Prishtinës me autobusë që çdo natë mbusheshin dingas deri dhe me familje, madje aspak të varfra, që linin dhe vila apo paga mbi 700 euro pas në Kosovën që sipas tyre s’kishte perspective(!). Qanin ata që iknin, qanin dhe ata që i përcillnin.

Në mediat shqiptare skena të tilla përcilleshin ftohtë, ndërkohë ndonjë ikje nga Shqipëri as që ishte lajm. Ato do nisnin të shfaqeshin si lajm më shumë se një vit më vonë, nga pranvera e 2016-ës.

Ata që sot flasin në media për këtë fenomen as që e përmendin këtë fakt, duke qenë krejt sipërfaqësorë në shpjegime e arsye.

Shqipëria ka patur tre psikoza kolektive pas 90-ës: fajdet, armatosjen në 97-ën e tani ikjet.

Nëse do gjesh arsye racionale për të ikur nga Shqipëria, këto i përkasin çdo kohe. Dhe nuk ka rëndësi nëse je i varfër apo i pasur, me punë a pa punë. Mjaft të duash të ikësh dhe arsyet i gjen kollaj, edhe për sytë jo të bukur të atyre që qeverisin, kushdo qofshin këto.

Problemi është se ikjet sot, me shumë se qeveria po i nxit media. Po i nxit me llojin e bombardimit që i bën miletit, ku duke e përcjellë si lajm lokal e jo si fenomen rajonal, mbjell ankth te shqiptarët, duke i bërë të mendojnë se të këqijat e kësaj bote kanë rënë në Shqipëri. Pos kësaj, qasja në mënyrë skematike dhe klisheiste mbi “pse”-të, pa analiza të thukëta e të thella, shkon te shqiptari si nxitje për ikje e jo frenim. Dhe më kryesorja, duke qenë e “dashuruar” me lajmin e keq për ta furnizuar shqiptarin vetëm me këtë lloj lajmi, ia ka trullosur aq shumë trutë me fiksimin se këtu po bëhet nami dhe duhet ikur një orë e më parë.

Informimi me tepri, për më tepër më lajmin e keq, ia ka bërë më të shëmtuar jetën shqiptarit, edhe nëse është mirë ekonomikisht a me një jetë komode. Po jetojmë kohën kur kemi shumëçka, por na duket sikur nuk kemi asgjë.

Po, është dhe koha, koha e vështirë dhe globalisht, e cila përcjellë stres, duke qenë pushteti i saj përcaktuese mbi psiqikën individuale. Kjo psiqikë sot është shumë e ngarkuar për të qenë e kthjellët, deri në pikën që të mos lësh berihajin të të marrë përpara. Ikjet dhe janë dhe berihaj pra…./sarandacity.al/