“Linda në një fshat të vogël e të bukur. Fshati i babait tim. Aty zura mullën e dashurisë për atë vend ku linda. Pastaj prindërit e mi emigruan. Në Athinë u arsimova dhe mbarova shkollën e lartë për fizioterapist. Por malli, dashuria për vendin ku linda asnjëherë nuk m’u shua. Përkundrazi, si një eshkë digjte ngadalë. Aty më kishe. Te gjyshi im i mirë. Në bukurinë e fshatit tim të lindjes, Velahovës, që kishte zenë një vend të veçantë .Në veshin tim tingëllonte kudo që vija, Athinë e në vende të tjera ku bëja spacializime, fjalët e gjyshit tim ‘Guri rëndon më shumë, nipi im, në vendin tënd’’’.
Kështu e nis rrëfimin fizioteratipisti i njohur në Sarandë, Dhimitër Boli
Nuk e mendoi gjatë Dhimitri. E la Athinën dhe ngriti poliklinikën e tij në Sarandë. E mbështetën prindërit, që megjithse jetojnë e punojnë në Athinë, janë pranë shqetësimeve dhe sukseseve të djalit të tyre.
Dhe nuk ishte i lehtë vendimi i këtij të riu të sapodiplomuar me disa specializime, të niste punën e veshtirë të fizioterapistit këtu, në vendin e tij.
“Brenda vështirësive është e bukura e jetës, lumturia, ideali për të cilin lufton. S’ka lumturi, s’ka emocion më të fuqishëm, s’ka kënaqësi më të madhe kur të vjen një i sëmurë që s’ngrihet dot në këmbë, të shikon me ato sy të përvuajtur, pasi ka humbur gëzimin e jetës dhe pret që fillin e jetës ta ngjitesh ti, ta ngresh në këmbë, t’i falesh ëndrrën për jetën.
Me të tilla raste fillova të përballesha. Isha i ri, pa përvojë, dhe emocionet, ankthi ishin të fuqishme’’, sjell ndërmend ai rastin e parë tepër të vështirë.
“Në krevatin e poliklinikës rrinte i shtrirë një mesoburrë i paralizuar nga Konispoli. E shikoja i hutuar. Ankthi më pushtoi fund e krye dhe djersë të ftohta më kullonin.
Sytë e tij më shikonin pak mosbesues. ‘Pse, ky çunak do të më bëj mirë..Bah..’
U përmenda. Duhet të bëja punën time. U rashë telefonave, pyeta kolegë të mi. Hapa dispensa, revista..Sikleti ishte i madh. Para meje një mesoburrë i shtrirë që nuk mund të ngrihej. Sytë e tij qe më luteshin..Natën nuk më zinte gjumi. Së bashku me pacientin duhet të luftonin të dy. Duhet ta bindja të luftonim të dy. Shenjat e para nuk u vonuan. Më dhanë shpresë, guxim e entuziazëm. Bashkë më mua edhe pacientit. Vazhduam më me ngulm. Dhe erdhi çasti fatlum. Pacienti filloi të hedh këmbët e para. Gëzim dhe emocione të papërshkruara. Tani jemi bashkë në çdo gëzim familjar të tij, jam bërë pjesë e gëzimit të tij.’’
Raste të tilla filluan tanitë mbushin jetën e përditshme të Dhimitrit. Ato i japin kuptim. Tashmë ka krijuar përvojë dhe bashkëpunimi me spitalet e Janinës, të Tiranës, Gjirokastrës, Filatit, ta cilat po i japin besim në endrrën e tij për t’u sjellë shpresën dhe gëzimin njerëzve në nevojë.
Dhimitri nuk ngelet në profesionin e tij human që po punon me pasion. Ai “magnet” që e tërhoqi nga Athina, dashuria për vendin ku ka parë për herë të parë diellin, po buit si një lastar në pranverë. Fshatin e gjyshit e ka në zemër dhe e viziton, investon, kujdeset, prezent gjithmonë në gëzime e halle e çdo aktivitet. Dora e tij nuk është vetëm “magjike” për pacientët e tij por edhe për natyrën, bllokun e ullinjve që ka ngritur me tërë përkujdesje në Rumanxa, fshatin e nënës së tij. Gjen edhe pak kohë të lirë të vë dorën edhe te bimët. Se e do fshatin, natyrën.
Mos harrojmë se Dhimitri është mjaft aktiv edhe në problemet sociale qe ka komuniteti i Minoritetit. Jep opinione, mbështet të rinjtë e tjerë, prezent në evenimente që zhvillohen në këtë komunitet
Nuk e pengoi gjuha të krijojë marrëdhënie aq të mira me njerezit. Nuk e pengoi Athina dhe shkollimi jashtë vendit, të dashurojë vendlindjen dhe t’i përkushtohet asaj. Nuk e pëngoi frika dhe mosbesimi për të nesërmen që të krijojë familjen me dy pëllumba në dashurinë me vajzën që i rrëmbeu zemrën.
Ka nevojë vendi ynë për Dhimitra të tillë…
Shkruar Nga Panajot Boli – /sarandacity.al/
