Paqartësia, kaosi, më saktë bërja lëmsh e gjërave, janë karakteristike të post-komunizmit shqiptar. Këtu përfshihen dhe identitetet e ngatërruara politike.
Mishërimi i tyre është dhe Sali Berisha. Ai ishte në Kavajën e tij për Foltoren e radhës, ku shijoi dhe njëherë dhe ndoshta më shumë, superlativat populiste e krejt të rëndomta një “lideri të madh që shembi komunizmin”. Nga qyteti i cilësuar si bastion i së djathtës, ai u hoq apo u pa dhe njëherë si i djathtë.
Në fakt, as Kavaja e as Berisha nuk kanë asnjë lidhje më të djathtën, në një kuptim klasik. Kavaja, të vetmen lidhje më të djathtën ka shijen konservatore të jetës, brujtur me besim fetar, ama në një nivel rural, siç është karakteristike për popullsinë e Shqipërisë së mesme. Vetëm kaq. Kavaja s’ka qenë vatër persekucioni komunist në kuptimin ideologjik te fjalës. Anti-komunizmi i saj ka patur kontekst social, si një qytet që krahasimisht me Durrësin, ishte lënë në harresë nga regjimi në kuptim të investimeve. Kavaja s’ka patur as pronarë të mëdhenj tokash, as fise apo emra me nur aristokratik, të goditur nga komunizmi si përfaqësues elitash të djathta. Ndaj, ata që e morrën fjalën në Foltoren e Berishës, ishin produkte proletariati provincial në mendësi. Në këtë pikë ata janë në harmoni me liderin e tyre të zemrës, pasi dhe Doktori nga i njëjti zhguall social është.
I papersekutuar nga regjimi, tipik “njeriu i ri” – ndaj dhe ish-komunist jetëgjatë – pa prona, pa të parë me nam në fis, pa linjë mendimi të trashëguar nga paarardhës të fisëm, pa stil, pas sqimë, pa një korpus moral trashëgimor, mbetet pa asnjë pikëlidhje më të djathtën, në daç idelogjikisht e në daç në sharm. Në ligjërim jo e jo.
Thjesht për t’u ditur e sqaruar kjo. /sarandacity.al/
