E etur për ujë, edhe të pastër, Delvinës gati i ka dalë për hundësh ujësjellësi i ri nga pikëpamja infrastrukturore. E pajtuar me faktin që patjetër diçka do prishej përkohësisht për t’u rregulluar diçka e madhe, siç ishte furnizimi me ujë, në standartet më të larta të konsumit, ajo vijon të vuajë ende një lloj kanteri të tejzgjatur nëpër rrugë, që i ka kthyer ato në vështirësisht të kalueshme.
Tabela me tregues dhe afate kohore vendosur ironikisht shtrembër te ura e Vrizit, të ofron si afat përfundimi 2020, por që zgjatja dhe me një vit e punimeve justifikohet me pandeminë.
Gjithsesi, ajo me çfarë banorët janë përballur qëkur u dhanë sinjalet e para se po shkohej drejt fundit, ishte rihapja e disa gropave dhe kanaleve, gjë që, në një qytet që po vuan nga kolapsimi ekonomik dhe i perspektivës në disa drejtime, është përkthyer psikologjisht si dramë dhe në këtë aspekt.
Një shesh i mirë estetikisht, pjesë e projektit kombëtar të Rilindjes Urbane, nuk ka mundur dot të ekuilibrojë me shpresë apo entuziazëm shoqëror atë ftohtësi dhe dëshpërim social që ka mbërthyer qytetin. Qoftë dhe investimi në ujësjellësin e ri, ujin e të cilit duket se “nuk ka kush ta pijë”.
Prej këtij investimi, rrugët e brendshme janë më pak cilësore, prej gungave dhe arnave të ndryshme dhe nuk dihet nëse do ketë një risfaltim të plotë për të bërë që të harrohet e tashmja dëshpëruese. /sarandacity.al/
