Sa do pluhur që të hedhin vitet, kujtimet rizgjohen. Aq më tepër ato që lenë gjurmë te njerëzit. Sidomos kur është fjala për portrete njerëzish që nuk u shlyhen nga kujtesa.
Paçka se mbi një pllakë të vogël atje në të ngjitur të malit të Munellës, era mund të hedh pak pluhur, shiu rend ta laj. Paçka se mbi atë pllakë era mund të hedh pak pluhur, udhëtari pukjan që i bie rruga andej nxjerr shaminë dhe e pastron. Pastaj e përkedhel si të ishte kujtimi i ndonjë të njohurit të tyre: një mbishkrim i thjeshtë për një djalë 27 vjeçar, inxhinierin minoritar Vasil Boli, të rënë në krye të detyrës.
Megjiëthse nga nëntori i vitit 1982 kaluan aq vjet, ata mbajnë gjallë në kujtesën e tyre, atë djalë të hijshëm, gjithmonë të buzëqeshur, inxhinierin e tyre aq të dashur qe s’e hiqnin nga goja shokët e tij të punës. Prania e tij në grupin e gjeologëve i jipte lezetin dhe harmoninë asaj shoqërie në Fushë-Arrëz dhe në malet e Munellës.
Vasili s’kishte as dy vjet qe kish mbaruar universitetin për inxhinier gjeolog në Tiranë, me rezultate të shkëlqyera, me ëndrra të bukura si inxhinier nafte e gjeolog.
Shokët e adhuronin si model të mirësjelljes, të pjekurisë dhe të dashurisë njerëzore, të thjeshtësisë dhe gjithmonë i gatshëm të ndihmojë me atë humanizëm të çiltër që e karakterizonte.
Me atë pasion e atë dashuri për profesionin e tij u nis në lulen e rinisë maleve të Pukës bashkë me shokët në kërkime gjeologjike. Fytyra e tij e njomë nuk u tremb nga suferinat e bjeshkëve, as orteqet që gjëmonin luginave. Dhe brigada qe drejtonte në pararojë.. Ai nuk dallohej mes brigadës. Si gjithë të tjerët. I pari në punë, i palodhur, gojëembël. Ndaj atë shokëte kishin si idhull. Por si mund të duronin atë lajm të kobshëm për Vasilin? Ata erdhën të gjithë dhe e percollen në banesën e fundit në Velahovë, vendlindjen e dashur të shokut të tyre të shtrenjtë. Ata i mbanin duart fort mamasë se Vasilit, Vasillos duke i pëshpëritur mes lotëve: “Nënë, na ke ne!”.
Vasili kishte një merak për fshatin e tij: ujin. Fshati i tij i vogël , arsimdashës, vuante për ujë. Kur mbaroi universitetin shumë fshatarë i shtrenguan dorën: “Tani Vasil të kemi ty. Je inxhinier gjelog. Ujin do ta gjejmë”.\
Vasili i menduar, ky inxhinier i talentuar qe premtonte shumë për të ardhmen në karrierën së tij, vetëm bëri një pohim me kokë. Pastaj shtoi “Ky vend, me këto shtresa interesante gjeologjike, ka ujë, por në thellësi. Do t’i gjejmë damarët, do studim”.
Kur filloi të bëjë lejen e parë në gusht, nisi të bëjë një provë duke zbuluar ujë por nuk arriti ta vazhdoj projektin. E nderpreu punën dhe lejen, pasi një telegram e kërkonte urgjent në punë në Pukë, në sektor e tij. Bëhej një analizë dhe ai si drejtues i një brigade duhet të ishte aty. Kujton Spiro Papa nga Aliko, koleg punë me të edhe ai: “Një sektor ishte i prapambetur. Papritur mes mbledhjes ngriti dorën Vasili. ‘Do ta marr unë atë sektor. Më lejoni?’ Shumë inxhinierë të vjetër e panë me habi. Iu duk guxim i tepruar. Vasili me brigadën e tij gjithmonë dilte 120% realizim plani. Ia dhanë sektorin. Brenda një periudhe të shkurtër ndodhi ndryshimi. Ishte një djalë i palodhur, djalë i shkëlqyer, një shkencëtar i ardhshëm, por…
Ishte ditë e diel. Vasili me shokë, pasi kishin mbaruar punë duke evituar një avari në pus,po ktheheshin nga mali i Munellës. Një kamion –ofiçinë ndaloi t’i marrë, qe të mos e bënin rrugën me këmbë. Por një difekt në frenat bëri që shoferi të shmag greminën duke e kthyer nga ana e sipërme. Makina u përmbys. Shokët e Vasilit u plagosen, ndërsa një torno brenda kamionit goditi gjoksin e inxinierit. Të lënduar rëndë prisnin në rrugë në makinat që kalonin rrallë. I fundit iku Vasili. Me gjithë lutjet e shokut me këmbë të thyer, ai i la radhën atij. ‘Unë duroj’, i tha, ‘ti je më keq’. Por dhe Vasili u shua në spitalin e Fushë-Arrëzit”.
Ai u kthye në fshat. Tashmë i ngrirë në mermer. Me nderimin si “Qytetar Nderi” i fshatit dhe i komunës së Mesopotamit. Vetem një merak i ngeli: nuk arriti t’u sigurojë ujin fshatarëve të tij qe e donin dhe i donte aq shumë.
Panajot Boli – /sarandacity.al/
